Remco en Eef racen de Ultratrail Snowdonia

Remco Roomer (loper van de donderdagavondgroep) en Eef Versteegen (survivalrun-trainer) van AV Suomi hebben op zaterdag 2 juli meegelopen in de Ultratrail Snowdonia. Een race van 50 kilometers door de bergen van Snowdonia National Park in Wales.

We zijn beide crew-lid van ‘Love it, Trail it’, een trailrungroep waarmee we regelmatig evenementen organiseren, maar ook zelf graag in andere runs meelopen. De UTS50 was er een van die categorie. We zijn met 5 personen afgereisd naar Wales en zullen met 3 personen de 50 kilometer (UTS50) lopen en 2 personen zullen op de 100 kilometer (UTS100) starten.

Met een starttijd van 9 uur in de ochtend konden we gelukkig redelijk slapen van tevoren. Alhoewel het bericht van de afgebroken 100-mijlsrace (UTS165) in ons achterhoofd wel meespeelde. De 100-mijl was eerder die dag al gestart, maar het stormachtige weer liet de wedstrijdleiding besluiten die voortijdig af te breken. Gelukkig niet onze race, want er was zowaar een beetje zon! In een massastart van zo’n 700 lopers liepen we het dorpje Llanberis uit, richting de trails. 

Het eerste deel begon overzichtelijk; omhoog rennen ging al snel niet meer. Dus liepen we verder in een stevig wandeltempo. Een flinke beklimming naar Moel Eilio op ruim 700 hoogtemeters, gevolgd door een mooie afdaling, die weer prima te rennen was. En daar was de eerste verzorgingspost al in zicht. Daar aangekomen elkaar weer even opgezocht, hapje-drankje, concluderen dat “het zo best te doen is” en door voor de volgende beklimming.

Ook die is van de categorie niet-te-rennen en laat ons omhoog hiken. Wederom naar 700 meter hoog, maar met een toch wat steilere afdaling door moerasachtig gebied. In eerste instantie was ik tevreden als de modder niet tot over mijn schoenrand ging. Later maar gewoon voor lief genomen dat je regelmatig tot je kuiten in de drek staat. Gelukkig stonden we ook af en toe in een stroompje, waardoor je dan weer af en toe schoon spoelde. Onderaan de berg was weer een VP. Even leek het erop dat het daar zou gaan regenen, maar de aanwezige vrijwilligers wezen ons al snel op de naderende blauwe lucht. Mooi zo…..

Dan de klim Mt. Snowdon op. Of zoals ze daar lokaal zeggen ‘Yr Wyddfa’. Een behoorlijk steile beklimming weer; steiler dan de vorige 2. De top is op 1085 meter. Op die hoogte is het dan ook wel wat mistig. Jammer genoeg daardoor wat minder zicht. Maar het is nog steeds droog. Dus we mogen niet klagen. Wat wel bizar is, dat er daar honderden toeristen rondlopen, die via reguliere wandelpaden ook naar boven gekomen zijn (en ja, er is ook een treintje, maar dat lag er uit voor onderhoud). Dat contrasteert wel een beetje met je wedstrijdbeleving. Na de top volgde een behoorlijk steile afdaling, die dan ook het tempo flink drukte. Daarna weer omhoog  Y Lliwed op; net geen 900 meter hoog. Op sommige plekken was het op handen en voeten omhoog scramblen. Had ik al gezegd dat de route uitdagend was? Dan weer naar beneden. Maar ook daar waren de paden van twijfelachtige kwaliteit. Regelmatig had je handen en voeten nodig om naar beneden te klauteren. Heerlijk creatief je eigen route naar beneden zoeken tussen de andere klauteraars. Gelukkig kwam er al snel weer een normaler pad en liepen we naar het laatste VP.

Vanaf het laatste VP was het omhoog, over een van de zijkanten Mt. Snowdon weer op. Niet helemaal tot de top, maar wel goed 80% daarvan. Een goed beloopbaar pad, maar wel met flink grote stenen om op omhoog te stappen. Niet een gemiddelde traptrede, zeg maar. Tempo wederom laag. Voor mij (Eef) was dit wel het lastigste deel van de race. Nu was het even niet leuk meer, maar was het einde wel in zicht. Doorlopen dus. Aan iedere beklimming komt een einde, zo ook aan deze. Kleine verrassing: de afdaling was niet minder moeilijk. Niet heel technisch, maar wel flink steil. De knieen waren niet blij meer met de grote stukken naar beneden stappen. Maar het is op zo’n moment even niet anders. Met nog zo’n 7 kilometer te gaan, wordt het terrein iets toegankelijker en kunnen we weer even joggen. Hardlopen zit er niet echt meer in. Het einde is in zicht.

Dan de laatste kilometers; Vrij steil omlaag, terug naar het dorpje Llanberis. Nog even een stukje door het bos. En dan op naar de finishlocatie. Het zien van de finish geeft dan toch weer extra energie en zorgt voor extra tempo. Nog even vol gas gaan op het laatst en aangemoedigd door andere deelnemers, toeschouwers, de organisatie en zelfs de lokale politie komen deelnemers over de streep. Zo ook wij. Wat een moment, wat een beleving! Je naam wordt omgeroepen, je krijgt een deelnemersmedaille omgehangen. En dan de realisatie: Het is gelukt!

 

Nieuws Overzicht